Przed wykonaniem zabiegu augmentacyjnego należy przeprowadzić wywiad i badanie pacjenta zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej. Badania dodatkowe powinny obejmować m.in. badanie tomograficzne CBCT lub kalibrowane zdjęcie pantomograficzne. W przypadku stwierdzenia chronicznych objawów patologicznych dotyczących nosa i zatok przynosowych, należy przeprowadzić konsultację laryngologiczną.
Narzędzia do augmentacji dna zatoki szczękowej z dostępu bocznego oparte są także na zasadzie blokowania adaptorów na standardowych okrągłych wiertłach chirurgicznych z węglika spiekanego. Wiertło o średnicy 5 mm z standardową długością trzonka, zapewnia doskonałą zdolność cięcia kości oraz łatwy dostęp do bocznej ściany zatoki.
Głębokość penetracji tkanek jest ograniczona do 2.8 mm (adaptor A5/2.8) i 4mm (adaptor A5/4). Adaptory posiadają zintegrowane stopery.
UWAGA!
Kątnicę z wiertłem należy ustawić prostopadle lub pod niewielkim kątem do bocznej ściany zatoki szczękowej i wywierać umiarkowany nacisk.
Po wykonaniu okrągłego okna kostnego dopuszczalne jest jego poszerzenie w kierunku mezjalno- dystalnym poprzez wykonanie kątnicą delikatnych ruchów poziomych.
Zalecane parametry pracy kompleksu wiercącego to ok. 1500 obrotów/min i intensywne chłodzenie zewnętrzne.
Ogranicznik A5/2.8 stosujemy zarówno w przypadku standardowej jak i cienkiej kości ściany bocznej zatoki szczękowej posiadającej sinoniebieskie zabarwienie.
UWAGA!
Wiercenie w bocznej ścianie zatoki szczękowej zawsze rozpoczynamy od adaptora A5/2.8.
W sytuacji braku kontaktu z błoną śluzową należy użyć adaptora A5/4.
W rzadkich przypadkach bardzo grubej ściany bocznej należy za pomocą wiertła różyczkowego bez ogranicznika lub skrobaka kostnego usunąć kość wokół niekompletnego okna kostnego i ponownie zastosować wiertło z odpowiednim ogranicznikiem.
Po dojściu do błony śluzowej odpreparowujemy ją od brzegów okna kostnego i powierzchni kości stosując odpowiednie kirety zatokowe.
W większych augmentacjach a także przy obecności przegród kostnych w zatoce szczękowej wskazane jest wykonanie dwóch lub więcej otworów, które można połączyć usuwając powstałe „mostki” kostne np. kleszczami Luera.
W ten sposób można także powiększyć pojedyncze okno kostne i dostosować jego kształt do potrzeb klinicznych.
Przed wypełnieniem przestrzeni biomateriałem wskazane jest założenie błon fibrynowych lub płaskiej gąbki kolagenowej na błonę śluzową zatoki. Zabieg kończymy, w zależności od preferencji operatora, pokrywając okno kostne okostną, błoną fibrynową lub błoną kolagenową i zszywając brzegi rany bez napięcia. Równoczesne założenie implantów możliwe jest pod warunkiem uzyskania dobrej stabilizacji pierwotnej.
Dokładny opis całej procedury dostępy jest również do pobrania w formie pliku PDF.