Przed wykonaniem zabiegu augmentacyjnego należy przeprowadzić wywiad i badanie pacjenta zgodnie z zasadami sztuki lekarskiej. Badania dodatkowe powinny obejmować m.in. badanie tomograficzne CBCT lub kalibrowane zdjęcie pantomograficzne. W przypadku stwierdzenia przewlekłych objawów patologicznych dotyczących nosa i zatok przynosowych, należy przeprowadzić konsultację laryngologiczną.
Na podstawie obrazowania CBCT lub kalibrowanego zdjęcia pantomograficznego należy określić wysokość kości rezydualnej czyli wysokość kości wyrostka zębodołowego w miejscu przewidywanego zabiegu. Szerokość wyrostka zębodołowego powinna być 3-4 mm większa od średnicy planowanego implantu. Szerokość wyrostka można zwiększyć podczas zabiegu stosując techniki osteotomowe. Precyzyjnie określona wysokość kości jest niezbędna do prawidłowego przeprowadzenia zabiegu.
- Wiertło P (pilot drill) służy do zaznaczania pozycji wiercenia i wykonania wstępnej preparacji kości na określoną głębokość.
- Wiertło P współpracuje wyłącznie ze stoperami serii line >3<.
- Wybór ogranicznika jest uzależniony od wysokości kości rezydualnej określonej w badaniu radiologicznym.
PRZYKŁAD:
Jeśli wysokość kości rezydualnej wynosi 6 mm to wówczas na wiertło zakładamy ogranicznik oznaczony jako S3/6. Dla wiertła P zaleca się obroty rzędu 600/min wraz z intensywnym chłodzeniem zewnętrznym. Po wykonaniu otworu należy sprawdzić dno ubytku kalibrowaną sondą 1 z zestawu do implantacji. Dno powinno być twarde.
W dalszym etapie wykonany otwór kostny należy powiększyć wiertłami typu „twist drill”.
- Gdy średnica planowanego implantu jest zbliżona do 4 mm używamy wiertła T3 .
- Gdy planowany implant będzie miał średnicę zbliżoną do 5 mm wykorzystujemy wiertło T3 a następnie wiertło T4. Prędkość obrotowa dla T3 i T4 to ok. 600/min wraz intensywnym chłodzeniem zewnętrznym.
Wiercenie należy przeprowadzić z minimalnym naciskiem aż do wyczucia oporu.
W przypadku niskiej jakości kości lub zwężonego wyrostka zębodołowego łoże kostne można powiększyć stosują zamiast wierteł T3 i T4 odpowiednie osteotomy. Efektem takiego działania jest zagęszczenie struktury kostnej a także powiększenie poprzecznych wymiarów wyrostka zębodołowego. Osteotomy wprowadza się z wyczuciem, bez użycia młotka chirurgicznego aż do momentu wystąpienia oporu.
W zależności od średnicy planowanego implantu wybieramy odpowiedni adaptor A3 (implanty o średnicy zbliżonej do 4mm) lub A4 (implanty o średnicy zbliżonej do 5mm) i instalujemy w nim dedykowane standardowe wiertło R3 lub R4 . Część skrawająca wiertła R3 lub R4 powinna dolegać do górnej części adaptora A3 lub A4.
Wykorzystując imbusowy (heksagonalny) koniec klucza ręcznego (hand wrench) dokręcamy 2 śruby blokujące znajdujące się w dolnej części adaptora A3 lub A4.
Następnie na klucz ręczny zakładamy nastawny klucz dynamometryczny i wybierając moment siły 15 Ncm dokręcamy śruby blokujące.
Wybieramy właściwy ogranicznik (stoper) odpowiadający wysokości wyrostka zębodołowego odczytanej na podstawie badania radiologicznego i nakręcamy go na adaptor z zamocowanym wiertłem. Adaptor A3 współpracuje z stoperami serii line >3< a adaptor A4 współpracuje z stoperami serii line >4<.
UWAGA!
Druga cyfra w numerze ogranicznika zawsze odpowiada wysokości kości rezydualnej wyrażonej w milimetrach.
Płaska część klucza ręcznego służy do odkręcania ograniczników/stoperów w przypadku ich zablokowania na adaptorze.
Zestaw infini-Ti® sinus grafting kit został wyposażony w dodatkowe elementy opisane jako „blocking screws” na wypadek zagubienia śruby blokującej.
Wkręcanie śruby blokującej do adaptorów A3, A4 ,A5/2.8 i A5/4 odbywa się poprzez otwór po przeciwnej stronie do otworu śruby blokującej z użyciem części imbusowej klucza ręcznego.
UWAGA!
W czasie demontażu wiertła R3 lub R4 należy zawsze odkręcać śruby blokujące aż do wyczucia delikatnego oporu. Postępowanie takie ogranicza możliwość samoistnego wykręcenia się śruby blokującej.
Rekomendowana szybkość pracy powstałego kompleksu wiercącego to 60-600 obrotów/min.
Obroty powyżej 60/min wymagają obfitego zewnętrznego chłodzenia oraz zastosowania „pompujących” ruchów wiertła. Wiercenie kontynuujemy do chwili oparcia się stopera o kość wyrostka zębodołowego.
Po wykonaniu otworu sprawdzamy, czy w dnie ubytku wyczuwalna jest błona śluzowa zatoki stosując kalibrowaną, tępo zakończoną sondę.
UWAGA!
Sonda nie powinna penetrować przestrzeni podśluzówkowej głębiej niż 1 mm powyżej dna zatoki szczękowej. Jeśli nadal wyczuwamy kość należy wybrać ogranicznik o 1 mm dłuższy i czynność powtórzyć.
Integralność błony śluzowej sprawdzamy dodatkowo zamykając palcami nos pacjenta i jednocześnie polecając mu wydmuchiwanie powietrza przez nos przy otwartych ustach („próba dmuchania”/test Valsalvy).
W następnym etapie odwarstwiamy błonę śluzową zatoki od brzegów kostnych stosując mikro elewatory (rekomendowany „mushroom elevator”, końcówka pracująca w kształcie grzybka.
Wykorzystując ogólnodostępne narzędzia do aplikacji biomateriałów (upychacze, strzykawki, osteotomy) umieszczamy materiał w otworze kostnym i lekko kondensujemy stwarzając miejsce dla następnej porcji. Zwykle używamy narzędzi, których średnica jest mniejsza od wypreparowanego łoża kostnego.
Biomateriał należy wprowadzać bardzo powoli.
UWAGA!
Narzędzia kondensujące powinny zagłębiać się w wypreparowanym otworze maksymalnie do wysokości kości rezydualnej.
Po zdeponowaniu odpowiedniej ilości biomateriału (zwykle 0,1 cm3 powoduje uniesienie błony śluzowej o 1 mm) przemieszczamy delikatnie biomateriał w kierunku apikalnym i w kierunkach bocznych aby stworzyć przestrzeń do założenia implantu. Ponownie wskazane jest przeprowadzenie „próby dmuchania”/ testu Valsalvy przy otwartych ustach.
Zabieg kończymy założeniem implantu i zszyciem tanek. Należy wybrać implant o parametrach, które zapewnią dobrą stabilizację mechaniczną.
Po zabiegu należy wykonać badanie radiologiczne.
Dokładny opis całej procedury dostępy jest również do pobrania w formie pliku PDF.